Madame is verhuisd

Wie het adres van Madame’s nieuwe woont wil kennen, gelieve haar te mailen: madame apenstaartje telenet dot be.

Hilde en Hildeken, ik heb jullie e-mailadres niet.

Stil hier, hè?

Madame heeft een blogdip van je welste.  ’s Avonds denkt ze soms wel: ik zou nog eens moeten bloggen. Maar direct daarna wordt die idee van tafel geveegd met:  ik heb geen goesting.

Naast die dip is er nog een ander element dat haar bezig houdt.  Enkele maanden geleden is een ijverige journalist  er achter gekomen wie achter madameblogt steekt en heeft, zonder madame’s medeweten, haar naam, toenaam én blognaam in een tijdschrift gepubliceerd. Madame voelt dat aan als schending van haar privacy. Anoniem je privé blootgeven in een openbaar blog, tot daar aan toe. Maar zij wil zelf kunnen beslissen voor wie ze de anonimiteit opheft.
Ze heeft hierover lang nagedacht. Ziehier de conclusie van al dat hersenwerk:

Madameblogt houdt op te bestaan, maar… madame maakt eerlang wel een nieuwe blog aan. Zodra dat gefikst is, verschijnt hier de mededeling “madame is verhuisd”. Familie en vrienden, blogvrienden en kennissen waarvan ze het e-mailadres bezit, zullen per e-mail van de nieuwe stek op de hoogte gebracht worden. Lezers die na de booschap “madame is verhuisd” geen mail ontvangen hebben, kunnen het adres van haar nieuwe “woonst”  per mail aanvragen.  Journalisten gelieven zich te onthouden. 🙂

Surprise

Twee vrienden die in hetzelfde bedrijf werkten, gingen op 1 april jl. op pensioen. Dat moest gevierd worden, vonden hun liefhebbende echtgenotes. Maandenlang kneedden ze aan een plan om de nieuwe gepensioneerden te verrassen. Een uitbundig feest werd uitgesloten. Hun mannen houden immers niet van toeters en bellen. Toch moest en zou het een grote verrassing zijn…
Beide heren werden uitdrukkelijk verzocht om het weekend van 24 en 25 april vrij te houden. Geen van de dames gaf toelichting.

Eindelijk was het 24 april.
Mijnheer zette het reiskoffertje in de auto. Madame bood aan om te rijden.
“Welke richting rij je uit?” vroeg mijnheer.
”Richting kust”, zei madame.
Op hetzelfde moment, 70 km verderop, richting kust, maakte Jan de auto vertrekkensklaar. 
“Nu nog een koffietje en dan kunnen we vertrekken”, zei Monia en zette een grote pot koffie. 
Op het afgesproken uur arriveerden mijnheer en madame.
Een weekendje er met z’n vieren op uit! Dat hadden de heren niet verwacht! Ze glunderden.

Jan reed. Met mondjesmaat vertrouwde madame hem de geplande haltes toe. 
De eerste stop was in Spontin. Het was inmiddels middag. Een croque monsieur verorberen op zonnig terrasje. Gezellig toch?

Daarna hielden ze halt in Transinne. Jan en mijnheer zijn techneuten, dus konden ze in het Space Center hun honger naar wetenschap stillen. Monia en madame waren ook bij de les. ‘s Anderendaags konden ze nog haarfijn uitleggen waarom een komeet een staart heeft. 🙂

Toen kwam de kers op de taart. Monia en madame hadden een select hotel gereserveerd, inclusief gastronomisch souper.  
Uren hebben ze er getafeld, geproefd, gedronken, gesmikkeld, gebabbeld. Na middernacht zaten ze nog op het terras te poes-cafeën. Het was leuk om zien hoe ontspannen en gelukkig de heren waren. Ze genoten tot in hun diepste vezels. Dàt was voor de dames de parel aan de kroon.

Na het verzorgd ontbijt zat het verrassingscadeau er op.  Het budget van de dames reikte niet verder. Dat betekende evenwel niet dat er huiswaarts gereden werd. In Rochefort vonden ze nog een toeristisch extraatje: een
Gallo-romeinse nederzetting. Van de ruimte naar de Romeinen.  Zeg nu nog dat ze geen brede belangstelling hebben!

Dan was het de beurt aan de dames om paf te staan. De heren trakteerden namelijk op een gastronomisch diner. Weer schoven ze met z’n allen de benen onder de tafel en genoten van allerhande culinaire hoogstandjes tot ze geen “sabayon” (een culinaire versie van “pap”) meer konden zeggen. De gastronomie eiste voelbaar zijn tol. Een dikke pens, lome benen… er moesten dringend calorieën verbruikt worden.

Ze gingen wandelen in de tuinen van Annevoie. Buiten tulpen en enkele magnolia’s was er nog niet veel ontloken. Maar de waterpartijen maakten veel goed. Bovendien was het gras was er groener (en verzorgder) dan thuis.

Na een goed gevuld weekend (letterlijk en figuurlijk) togen ze huiswaarts, allen opgetogen over het heerlijke weekend, mét zon en zonder zorgen. Ze waren het er tevens over eens: gepensioneerden hoeven geen weekend af te wachten om er samen nog eens op uit te trekken.

Eerlang, stilte na de storm

Ze dacht dat na enkele weken de storm wel zou geluwd zijn; dat alles wat reporters over de Bejaarde Vlamingen wilden weten nu al wel zou gepubliceerd zijn.

Toch is de journalistenhonger nog niet gestild. De aanvragen blijven binnenkomen.

Gisteren een face to face interview van een student journalistiek, die voor een schooltaak over een actueel onderwerp moest aansnijden. Dat vond madame best leuk. Ook al moest ze er voor naar Antwerpen sjezen. Bijdragen aan goede punten voor een student, daar heeft ze wat voor over.

Gisteravond een telefonisch interview met de streekreporter (Kempen) van het Nieuwsblad. Dat gesprek was nog niet koud of er zat alweer een aanvraag in haar mailbox: of madame een face to face interview ziet zitten voor het bekendste jeugdblad van Vlaanderen. Joepie!

Kunnen jullie geloven dat madame hunkert naar de 3 weken dolce far niente in Frankrijk?

Situatiefoto

“Ik heb een idee,” zei mijnheer, “als straks de fotograaf van Humo komt, kan hij misschien een foto maken van jou met de gocart. Dat ligt toch in de lijn van de bastards?”

De fotograaf arriveerde. Hij zei dat hij van de collega’s situatiefoto’s gemaakt had maar dat hij nu zonder inspiratie zat. Et voilà, de oplossing werd op een schoteltje gepresenteerd.
Even later stond madame, in racekledij, stoer te doen bij de gocart. De fotograaf klikker-de-klikte er op los.
Het (gekste?) resultaat verschijnt aanstaande dinsdag in bovengenoemd blad.
Dat wordt grinniken.

Huisoppas

Wat doe je met je huisdier als je op vakantie gaat? Mijnheer en madame brachten Woefke meestal naar een kennel. Maar nu Woefke een dametje van 70 hondenjaren is, lijkt die optie hoe langer hoe minder voor de hand liggend. Haar zetel, haar gewoontes, haar wandelroute, haar thuis… het wordt voor het beestje belangrijker met de jaren. (cfr. een oude boom moet je niet verplanten)

Madame vond dé oplossing op het internet. Ze schreef zich in bij Taxistop Woonoppas.
Geen veertien dagen na het plaatsen van de annonce: “gevraagd: oppas voor huis met hond” kwamen drie aanbiedingen binnen. Dames die tijdens je verlof gratis voor niks in jouw huis willen wonen; die zowel voor de verzorging van de plantjes willen zorgen, als voor de hond. Tegelijk geeft je huis een bewoonde indruk. Ok, de kosten bij Taxistop bedroegen ongeveer 70 euro. Maar sapperloot, een kennel kost 10 euro per dag!

De eerste dame kon slechts 14 dagen komen oppassen. De tweede kwam zich vandaag voorstellen.  (Nummer drie was “on hold”)

‘t Werd een (figuurlijk!) aftasten in beide richtingen. Ziet de oppas het zitten? Is je huis aangenaam/netjes genoeg, is je hond handelbaar? Zien mijnheer en madame het zitten? Is de oppas netjes, heeft ze feeling met je huisdier, weet ze van wanten?

Van bij het begin klikte het van beide kanten. Mijnheer en madame kunnen eerlang gerust op vakantie vertrekken. Woefke krijgt haar oud vertrouwde verzorging, de plantjes krijgen op tijd en stond water en het huis is bewoond.

Schlagerfestival

Het Schlagerfestival in de Ethias arena: de grote kermis voor fuifbeesten en liefhebbers van de Vlaamse hupsafaldera. Madame was er te gast als VIP. Een dubbele onwezenlijkheid. Smartlappen en kroegliederen zijn niet haar meug; de VIP uithangen evenmin. Ze was er, met twee bastard-collega’s, als uithangbord, uit goodwill voor de makers van de BB serie. 
Ging ze er dan tegen haar goesting naartoe? Niet helemaal. Het ongerijmde leek haar grappig. Zo’n beetje Alice in wonderland.

In de VIP lounge lummelden de bastards een beetje onwennig tussen de vedettes. De eerste die hen de hand kwam schudden was… Taraa!… The voice of Europe: Mister Eddy Wally. Compleet, met zonnebril, flaphoed en brede smile. Onderdrukt gemonkel jeukte in madame’s maagstreek.  De toon was gezet. Het beloofde een avond vol binnenpretjes te worden.

Ze kregen plaatsen aangewezen op de tribune. Wat geen cadeau bleek te zijn want ze zaten helemaal achteraan in de zaal. De performers op het podium leken lilliputtertjes. Gelukkig hingen her en der Plasmaschermen. Al had je dan wel de indruk dat je naar tv zat te kijken. Ter compensatie was er evenwel het prachtig zicht op de wriemelende massa, die met de armen zwaaiden en als verhitte demonen de kleurrijke lichtbundels leken te aanbidden.

De zangers en zangeressen slaagden er in om ambiance te creëren. Slechts één iemand kreeg het volk helemaal uit zijn dak: his majesty Eddy Wally. Al zal zijn wereldberoemde talenkennis en gewaldige, fantashtishe présence daar ook wel voor iets tussen gezeten hebben.
En toch… hoe grotesk die man ook is, hij was de enige waarbij madame spontaan met het ritme begon mee te wiebelen.

Na de voorstelling feliciteerde madame Eddy Wally met zijn optreden. Waarop hij blij te moede antwoordde: “Ja? Was het goed?”
Wie naar complimentjes vist, kan ze krijgen. Madame antwoordde beminnelijk: “’t Was geweldig, formidabel.”

1 april 2010

1 april. Een datum waarop je beducht moet zijn voor verzinsels. Toch is het de dag waarop mijnheer officieel op rust gesteld is. Vanaf vandaag behoort hij tot de grijze bevolkingsgroep die van een pensioen mag genieten. Financieel moet de broeksriem wel aangetrokken worden, maar hij wordt geacht het er van nu af aan goed van te nemen. Contradictio in terminis?

Gisteravond werd hij feestelijk uitgewuifd door de firma waarvoor hij gewerkt heeft. Een chique receptie met heel veel volk. Het was aandoenlijk dat zoveel mensen na het werk vrij gemaakt hadden om hem te komen feliciteren.

In een mooie speech, van zijn directe baas, werd mijnheer vergeleken met James Bond. Een constante die doorgetrokken werd, zowel op het vlak van techneut-zijn,  “whisky-kunde”, no-nonsens gedrag als succes bij de vrouwen.

Overladen worden met cadeautjes, mijnheer werd er stil van. Een kunstobject van de burgemeester, een grote foto van de fabriek, een boek over jazz en whisky, champagne, wijn, whisky, aankoopbon voor whisky, biermanden met in totaal 38 verschillende Belgische bieren… wie mijnheer wil bezoeken doet dat dus best nu. 🙂

Toen kwamen het emotionele moment: afscheid nemen. Vooral het afscheid van de naaste collega’s viel zwaar. Maar nog niet al te veel getreurd, ze zien mekaar deze maand weer. Ze hebben voor mijnheer nog een feestelijk etentje in petto.

1 april 2010. Einde van een loopbaan, begin van een nieuwe lente.

In de P

Op 6 april ligt in de krantenwinkel de nieuwe P-magazine in de rekken. Reppen die beentjes, want er staat een artikel in over de Bastards, dat over vijf pagina’s wordt uitgesmeerd.

Vandaag had het interview plaats. Gezien de eigenheid van het blad, was het te verwachten. Naast de doorsnee vragen werden ook intieme vragen gesteld.

– Hebben jullie nog seks?
– (tot de mannen) Gebruiken jullie Viagra?
– Kijken jullie naar jonge meisjes en/of knappe gasten?
– Lusten jullie nog een groen blaadje?
– (tot de dames) Een oude schuur die in brand staat, brandt die echt harder?

Uit loyaliteit verklapt madame de antwoorden niet voor publicatie het artikel. Ze weet trouwens niet welke gegevens er zullen in verwerkt worden, en hoe. Maar dat er gegierd en gelachen is tijdens dat interview, kunnen jullie je wel voorstellen, zeker?

Voor de interviewster was het gesprek met de bastards trouwens een primeur. Nog nooit had ze voor P-magazine zo’n oude mensen moeten/mogen interviewen. 
Voor het eerst komt nu op de achterflap ook eens geen jonge pin-up te staan, maar de oudste lady-bastard in een pittig outfitje.

6 april. Allemaal genoteerd in jullie agenda? Flink zo! 🙂

Bekende Bejaarde

Het dringt bij madame nog niet door dat ze meegewerkt heeft aan een programma dat door sommigen een wereldprimeur genoemd wordt. (Het concept: oudjes die jongeren te grazen nemen, blijkt totaal nieuw) Lol trappen, daar was het haar om te doen.  Die doelstelling werd voor meer dan 100% bereikt. Een ganse zomer lang op trot met een jonge, leutige crew en dan nog jongelui in de luren mogen leggen. Drie zomermaanden lang voelde ze zich geen belegen senior, wel een dartele griet.  🙂

Dat het later aanvragen voor interviews zou regenen, had ze nooit gedacht. Maar ze onderwerpt er zich wel aan. Ze beschouwt het als een noodzakelijk kwaad ten gerieve van de publiciteit. Hoewel ze sommige contacten bijzonder leuk vond. Zo bijvoorbeeld bij Stu-bru. De spontaneïteit van Thomas en Linde was hartverwarmend. Al liet madame’s spontaneïteit ook niet te wensen over. Toen Thomas zich verontschuldigde omdat hij een sigaretje ging roken, was madame er als de kippen bij om te zeggen: “Wacht! Ik ga mee!”

De ontvangst bij VTM was eveneens innemend. Geen high society toestanden maar spontane vriendelijkheid, vanuit het hart.

De kijkcijfers voor de eerste aflevering overtroffen de (stoutste) verwachten. 256.000  kijkers (met een piekmoment van 310.881), m.a.w. 1 op de 5 Vlamingen, heeft gekeken. Madame  was zooo blij voor de bedenkers en voor de crew. Ze pinkte er een traantje bij weg.

En zijzelf? Hoe staat zij tegenover dat BB-schap?
Dat opgepept gedoe kan haar geen reet schelen. Maar ze is wel gevoelig voor de mooie dingen die het teweegbrengt. Zoals bv. het artikel in Het Nieuwsblad van vandaag, geschreven door Tom De Leur.

Klein duimpje

Een duimgewricht zonder kraakbeen doet pijn als je er mee beweegt. Als er zich dan nog een kistje water onder genesteld heeft en je drukt er per ongeluk op, pies je in je broek van de pijn. Daar kan mijnheer over meespreken. (Zelf drukt hij er niet op. Kwestie van de aankoop van Pampers nog wat uit te stellen.)

Na enkele doktersbezoeken en de obligate röntgenfoto’s sprak gisteren de orthopedist het verdict uit: vergevorderde slijtage, cortisone helpt hooguit een paar weken, wisselstuk inplanten is de beste oplossing, kleine ingreep, ’s morgens opereren, ’s avonds naar huis, vier weken gips, daarna weer een duim die in alle richtingen kan roteren.

De orthopedist wou er volgende week aan beginnen. Maar mijnheer en madame stelden de ingreep graag uit tot in juni. Eerst mijnheers pensioen uitgebreid vieren (op 1 april gaat hij officieel met pensioen) en 3 weken profiteren van de Franse lente. Klein duimpje zal zich zolang nog wel koest houden, zeker?

Publizität muss sein

Het is behoorlijk druk. De publiciteitscampagne draait op volle toeren. Hoe dichter bij de datum van uitzending, hoe meer interviews.
Staat madame nog te wachten:

 

1. Donderdag ochtend omstreeks: interview op Stubru met Thomas De Soete
2. Donderdagavond omstreeks 17u45 life uitzending op Fuzz bij JIM tv
3. Vrijdag 2 april: VIP op het Schlagerfestival in de Ethias Arena te Hasselt en “hoempapaën” met Christoff, Laura Lynn, Dennie Christian, Willy Sommers, Eddy Wally, Koos Alberts, Paul Severs, Lindsay, Mieke, Yves Segers, The Sunsets en De Romeo’s. (Niet het leukste vooruitzicht)

Maar! Madame heeft in al die heisa een pauze ingelast.
Nee, ze gaat niet naar Benidorm!
Ze heeft een vakantie geboekt: drie weken “printemps en France.” Né na.

Het smoelenboek

“Waarom ga je niet op Facebook,” zei een van de dochters aan de telefoon, “daar verneem je alle nieuwtjes van familie en vrienden. Iedereen zit er op.”

Ja maar, madame blogt al!

Na enig overleg des dochters suggestie kwam madame tot de vaststelling dat bloggen eigenlijk een eenrichtingsverkeer is. Je schrijft over jezelf. Wie het leest, weet wat je meegemaakt hebt. Maar tenzij de lezers ook bloggen heb je geen flauw idee van wat de anderen uitspoken. Op de keper beschouwd is interactief communiceren toch leuker dan aldoor over jezelf wauwelen…

En zo komt het dat madame zich ingeschreven heeft op Facebook.
Stopt ze nu met bloggen?

Ach, ze zal het af en toe nog wel nodig vinden om de wereld iets kond te doen. Als ze iets boeiend te zeggen heeft, zal ze dat wel weer bloemrijk in een blogje gieten. 🙂

Obscene fabels

Half maart nog een kerstcadeautje mogen “consumeren”, ’t was leuk! Dank je wel, Miek en Cook voor de toegangskaarten voor “Obscene Fabels” van An Nelissen.

Moet het nog gezegd? An Nelissen is een crack. Hoe zij de mensen kan boeien is fenomenaal. Een podiumbeest om “u” tegen te zeggen.

Ze performde twee fabels van Dario Fo. De manier waarop zij in haar eentje de fabels tot leven bracht deed madame naar adem happen. Dat tempo, dat acteertalent…

Wie kwam voor een lach kreeg volop zijn gading. Tegelijk was het genieten van de her en der verweefde vleugjes poëzie en symboliek. Heerlijke snoepjes voor het hart!

Een voorstelling die blijft nazinderen.

Persconferentie

Reacties uitlokken voor een verborgen camera, dat was leuk! Naar de resultaten kijken ook. Maar geïnterviewd worden, gefotografeerd worden… die heisa hoefde voor madame niet. Het liefst bleef ze incognito in haar stulp. Maar ze kon er niet onderuit. De zender wil kijkcijfers scoren, dus moest er reclame gemaakt worden.

Gisteravond werden de bejaarde pestkoppen voorgesteld aan de pers. Wat uiteindelijk toch een leuke bedoening werd omdat er, op uitdrukkelijk verzoek van het productiehuis, geen fotografen aanwezig waren. Dat maakte het een stuk gezelliger.

Waren aanwezig: de reporters van alle kranten en van de tijdschriften Humo, P-magazine en TV-blad.
Na de voorstelling van de eerste aflevering en “the making of” volgden interviews, die eerdaags zullen gepubliceerd worden. (De Gazet van Antwerpen was de rapste, die had er vanmorgen al een pagina mee gevuld.)

Ren nu niet meteen naar de krantenwinkel. Alle informatie over het programma kan je hier vinden.

Kijken kan dus vanaf donderdag 25 maart op 2.be, om 22u30

Engels met haar op

She has seen her daddy. (Of in ‘t sappig Vlaams: zij heeft haar pere gezien.)
Glasvezelpapier afsteken dat op een laagje witte kalk geplakt was… ‘t Was korvee. Maar de luttele vierkante meter muur die ze centimeter per centimeter bloot geschraapt heeft waren dan wel pico bello.

Na zes uur schrappen en schrapen it hanged her boots out en she gave the pipe to Martin.

De spieren die ze (alweer) geweld heeft aangedaan zijn tastbaar aanwezig. Right now she can’t say ‘milk’ anymore. Laten we hopen dat ze zich morgen weer appetizing chicken voelt, want dan wil ze nog meer glasvezelpapier verwijderen.

Shop till…

Er staan nogal wat feestelijke evenementen aan te komen. En wat zegt een vrouw dan?
Help! Ik heb niks om aan te doen!
Zo ook madame.

Haar speurtocht naar presentabele kledij begon met het afstruinen van de openbare markt. Je staat er soms versteld van de mooie en niet te dure dingetjes die daar te koop zijn. Toch kwam ze thuis met slechts een T-shirt en een fleece jasje. Beide  leuke spulletjes voor alledag, maar niks om er een beetje ladylike uit te zien.

Ze had een winkel gespot met broeken die je een maat slanker maken. The place to be. Want zeg nu zelf, dat klinkt toch als hemelse muziek?
De wonderbroek verbeterde inderdaad haar figuur maar het was een jeans. Weer niets om er een tintje feestelijk uit zien. Ze kocht die broek, (uiteraard!) en vertelde de verkoopster wat ze eigenlijk zocht.
Madame dacht dat ze uitgestorven waren, de verkoopsters die met eindeloos geduld hun hele collectie laten passen. Anderhalf uur lang is madame van de ene outfit in de andere gestapt. En daar was het dan: het perfecte rokje. Helaas geen truitje of bloesje dat er bij paste.

Dus wipte madame nog gauw een plaatselijke kledingzaak binnen. En yes, yes, yes! Daar vond ze zowel een truitje als een bloesje dat er wonderwel op paste.
Laat de feestelijkheden nu maar komen. Madame is er klaar voor.

De post: klantvriendelijk

Madame gaf een niet genormaliseerde briefomslag af aan het loket van het postkantoor en bestelde 20 postzegels voor standaard brieven. De loketbediende nam eerst de 20 postzegels, daarna de niet genormaliseerde omslag.

Loketbediende: Mag ik hiervoor twee zegels van die 20 gebruiken, mevrouw?
Madame: (verbaasd) Ja.
Loketbediende: Dat komt voor u voordeliger uit.
Madame: Huh?
Loketbediende: ‘t Zit zo. Sedert 1 januari krijg je bij aankoop van minstens 10 postzegels een korting . Als ik er 2 extra moet nemen moet ik ze volledig aanrekenen. En mevrouw, als je nog eens komt voor het verzenden van een grotere briefomslag, of voor een aangetekende zending, breng gerust jouw postzegels mee. Dat komt goedkoper uit.

Het voorsorteercentrum

Madame sorteert, milieubewust. Al gaat dat vaak gepaard met grote ergernis. Tot vandaag heeft ze namelijk nog geen ordentelijk systeem gevonden om de verschillende afvalsoorten voor te sorteren. Huisvuil, PMD, GFT en klein gevaarlijk afval zijn geen probleem. Dat wordt geregeld opgehaald en er bestaan bakken en/of zakken voor. Het knelpunt zit hem in papier (1 afhaling/maand) en de dingen die je zelf naar het containerpark moeten brengen, zoals ijzer, hout, elektrisch materiaal, frituurolie, glas, TL-lampen, afbraakgruis, allerlei. Dingen die je een tijdje opspaart alvorens ze weg te brengen. Waar blijf je daar in godsnaam mee? Waar en hoe sorteer je die dingen voor?

Zoals bij heel wat mensen is bij mijnheer en madame de garage als voorsorteercentrum geen optie, wegens volgestouwd. De enige mogelijkheid is de carport. Maar lieve deugd! Wordt dat een zootje! Madame gebruikte kartonnen dozen om voor te sorteren. Wat geen goed idee bleek te zijn. Want al is een carport overdekt, regenwater (plassen), sneeuw en wind vinden er hun weg. Met als gevolg: papperige dozen die hun inhoud slapjes omlijsten en niet meer functioneel zijn.

Vandaag kocht ze vier plastic bakken. Nog lang niet het aantal dat nodig is voor het volledige sorteerplaatje. Maar de dozen met papier zullen er alvast droog in blijven. De andere afvalsoorten krijgen mettertijd ook een plastic bak, zodat het voorsorteercentrum er zindelijk uit ziet.

Toch blijft ze met een prangende vraag zitten. Waar blijven de mensen die op een appartement wonen met hun diverse afvalsoorten? Hoe en waar sorteren zij voor?

Kuiten en billen

Ze hoort ze niet kriepen, maar ze voelt dat ze een geut smeerolie kunnen gebruiken. Na een lange dag behangpapier afsteken, bij ET & Schatje – nadat ze het “fresco” geschilderd had – vertonen madame’s kuiten en billen fossiliseerverschijnselen.

Je zal zeggen: een ganse dag behangpapier afsteken, dan zullen wel veel muren en kamers klaar zijn om geschilderd te worden. Om den duivel niet! De bovenlaag ging er vanzelf af. Maar daaronder zaten soms drie eilanden van onderlagen van vorig behang, die stukje per stukje dienden afgeschraapt.
Die avond was ze uitgeteld. Nog nipt kon ze Woefke uitlaten. Daarna dook ze in een warm bad. Heerlijk!

Vandaag strompelde ze als een oud wijveke. Stuntelig en stram. Toch dacht ze met voldoening terug aan het gepresteerde werk. Nog 1, misschien 2 dagen behangpapier afsteken en het hele huis, dat amateuristisch behangen was, is behangpapiervrij. Daarna kunnen madame’s kuit- en bilspieren weer voor een langere tijd op pensioen.

De blues

Ieder jaar opnieuw heeft madame spijt dat ze in februari niet naar zonnige oorden vertrokken is. Dan hernieuwt ze de dure eed: “volgende keer hebben ze me niet meer liggen, dan ga ik in februari naar het zuiden.” Maar ieder jaar komt er wat tussen en hebben de winter blues haar weer te pakken. Luiheid, misnoegdheid, wrevel, kort lontje… Het hele pakket is begin februari aangekomen. Met dit jaar als extraatje: mijnheer die nog steeds niet goed in zijn vel zit vanwege een burn-out. 

Toch liet ze zich niet helemaal gaan. Terwijl ze haar lichaam toestond om zich lui en lamlendig te voelen, trok ze zich terug in haar fantasie. Samen met bizarre figuren vertoefde ze in een kasteel. Ze tokkelde hun belevenissen op haar keyboard. Heel de maand februari was ze met die ingebeelde mensen op trot. Met andere woorden: madame schreef de blues weg. 

Toen de personages voldoende avonturen beleefd hadden, sloeg de neerslachtigheid weer in alle hevigheid toe. Geen zin in dit; geen goesting voor dat. Zielig! Bovendien was ze niet de ideale partner van iemand met een burn-out.  Een innerlijk stemmetje fluisterde: “Doe er wat aan, meid!”

“Hoe ziet voor jou een leuke dag er uit? Te beginnen met ‘s morgens.” Die vraag bezorgde haar nieuwe energie. Want al gauw ontstond een lijstje met dingen die ze graag zou doen. En daar was het weer: de goesting om iets (leuk of productief) te doen.

De blues zijn (vooralsnog) bedwongen. Maar volgend jaar… gaat ze in februari toch naar het zuiden.

De screentest

Ze bibberde vorige zaterdag. Met de auto naar Brussel! De stad waar ze niet meer alleen met de auto naartoe wou sinds ze er – veertig jaar geleden – voortdurend verloren reed, chaos veroorzaakte door op de tramsporen te rijden, spookreed in eenrichtingsstraten, enz. Een nachtmerrie die ze nooit ofte nooit nog wou meemaken.
Ze had mijnheer voorzichtig gevraagd of hij toevallig zin had om met haar naar Brussel te rijden. Maar hij vond dat madame nu al wel groot genoeg was om alleen te rijden.
Met het openbaar vervoer was geen optie. De studio lag kilometers van een station of bushalte.

De rit viel al bij al mee. Mede omdat het zaterdag was en er weinig of geen files waren.

De opnames vinden morgen (donderdag) plaats. Alweer in Brussel. Omdat de acteurs/actrices de ganse dag moeten aanwezig zijn, houdt dit in dat er tijdens de ochtendspits moet gereden worden. En hoe zal de toestand van de baan zijn? Sneeuw? IJzel?
Madame maakte zich grote zorgen. Tot gisteren het verlossend bericht kwam: Even laten weten dat je niet weerhouden bent voor de spot van  …. Alweer heel veel dank voor de interesse en tot een volgende keer.

Madame juichte: “Joepie! Niet naar Brussel!” Toegegeven, ze had graag meegedaan in dat spotje. Maar de afkeer van een rit naar Brussel was groter.

Verschillende outfits

Vijf verschillende outfits op vijf opeenvolgende dagen. Vijf verschillende stijlen ook. Madame loopt het liefst een paar dagen met dezelfde, gemakkelijk zittende kleren rond, tot haar lijfreuk die van de wasverzachter begint te overstijgen. Maar soms moet een mens zijn outfit vaker aanpassen.

Vorige vrijdag: Stadskledij
Om te gaan winkelen en ’s avonds naar een toneelstuk te gaan kijken.

Vorige zaterdag: Casual
Voor een screentest, waarbij ze een moderne oma moest zijn. (Aanstaande dinsdag weet ze of ze al dan niet geslaagd is.)

Vandaag zondag: Werkkledij
Om oud behangpapier te gaan afsteken in het nieuwe huis van ET en Schattie.

Morgen maandag: zakelijke outfit
Voor een lunch met deftige twee heren van de Lions’ Club (Vlaams-Brabant) die madame willen rekruteren als organisator en regisseur voor de opvoering van een billenkletser.

En wat draagt ze dinsdag?
Versleten bullen. Voor de grote wasjes en kleine wasjes.

Niet te missen?

Vanaf eind maart,  kijkt madame 11 weken lang op donderdag, omstreeks 20u30, naar 2be.

Voorsmaakjes vind je hier. Voor de  voorbeeldfilmpjes moet je (vooralsnog ?)  een Microsoftprogrammaatje downloaden.

Hoe een dubbeltje…

Er zijn van die dagen dat madame niet blogt. Dat zijn de dagen dat ze haar inspiratie voor andere dingen gebruikt, waardoor ze ‘s avonds uitgemolken is.

Af en toe doen er zich echter dingen voor die weinig inspiratie vergen. Al kunnen het dingen zijn die enige omzichtigheid vergen qua formulering. Zoals vandaag.

Er wapperde een mail binnen. Madame werd alweer uitgenodigd voor een screentest voor een tv-clip. (Hoe een dubbeltje rollen kan.) De wachttijden van “Gesjellig met sjn alle in de bush” indachtig en omdat de screentest in Brussel is (yikes!) formuleerde madame in gedachten in eerste instantie antwoorden als: het spijt me, sorry, deze keer niet. Tot ze de andere geadresseerden opmerkte: drie dames van rijpere leeftijd. Volgens Google respectievelijk 54, 61 en 66 jaar (jong). De eerste: nog steeds een fotomodel; de tweede: een bekende actrice; de derde: een zangeres/actrice. Alle drie met naam en faam en voor hun leeftijd stuk voor stuk knappe dames. Daar bungelde madame tussen: geen fotomodel, geen actrice (toch niet van opleiding) en zeker geen zangeres. Ze vermoedt dat ze tussen die drie grootheden als kneusje zal mogen fungeren. But who cares! De eer alleen al om met die drie fantastische ladies te mogen optreden!

Nieuwsgierig naar wie die dames zijn? Sorry, geen namen. Kwestie van discretie. Wel hints.

1. MGB 2009, winnares van de internetstemming
2. Mireille “maase” – collega’s
3. Ik heb het altijd gedaan.

De screentest is aanstaande zaterdag. Jullie duimen?

Poppenkast

Mijnheer en madame gingen naar de poppenkast. Niet dat ze al tekenen van “terug naar af” vertonen. Op elke leeftijd kan je genieten van het poppentheater Van Campen. De avondprogramma’s zijn trouwens speciaal voor volwassenen.

Ze kregen plaatsen aangewezen op de tweede rij. Leuk, zo dicht bij het podium! In stilte hoopten ze dat de mensen op de eerste rij – die nog moesten arriveren – kort van gestalte zouden zijn.
Het viel mee. De heer en mevrouw die vlak voor hen plaatsnamen waren gewoon van snit. De manier waarop ze ontvangen werden was evenwel minder gewoon. Ze werden met bijzonder veel courtoisie behandeld. “Ach, waarschijnlijk de een of andere vaste klant,” dacht madame. Tot mijnheer opmerkte: “dat is X, een gewezen gouverneur.”
Madame kende hem niet. Ze heeft zich nooit erg geïnteresseerd in de beau monde.
Even later werden nog een heer en dame met veel egards naar de eerste bank geleid. Ze behoorden blijkbaar tot de relaties van de ex-gouverneur. 
O maar! Dat koppel kende madame wel! “Kennen jullie me nog?” vroeg ze toen er oogcontact gemaakt was. Het weerzien met de vroegere klanten van haar gazettenwinkel was hartelijk. Herinneringen werden opgehaald – uit de tijd toen de kinderen van de provincieafgevaardigde en madame’s dochters samen te voet naar school gingen. 
“Mooi om zien,” zei mijnheer, “madame die zit te “lameren” met de député’s van de provincie.”
“Dat ik die mensen hier ontmoet,” zei madame, “zo ver van mijn vroegere woonplaats.”
”Tja,” zei mijnheer op z’n plat Aantwaarps, “ge kenta toch van dieje kwaajen halve frang, hè?”

Het Aantwaarps overheerste die avond. In de poppenkast werd kwistig omgesprongen met Aantwaarpse scheldwoorden en uitdrukkingen. ‘t Was lachen geblazen met de Neus en de Schele. Soms was er ook bewondering, voor de prachtige decors, de welhaast levensechte bewegingen van de stangpoppen (zoals bv. een vlucht fladderende duiven).
Met of zonder deputés –  al is enige kennis van het Aantwaarps wel vereist -als avondje-uit is het poppentheater Van Campen een aanrader!

Variatie

Om hun cultuur te verrijken

gingen ze laatst design meubels kijken.

Vandaag amuseerden ze zich volop

in een kringloopshop.

Tubeday

Het is lang geleden dat ze nog een schilderij geschilderd heeft. Af en toe kriebelde de microbe nog wel. Maar de daadkracht ontbrak vanwege andere interesses en spielereien. 
Eerlang neemt ze evenwel verf en penseel weer ter hand. Deze keer niet voor een schilderij op doek, maar voor een fresco.
Stel je daarbij geen “Michelangelose” toestanden met stelling en ladders voor. Het gaat gewoon – nu ja, of het “gewoon” is, valt nog te bezien– om een Disneykasteel op de muur van een kinderkamer bij ET en Schattie.
De datum van het muurschilderen staat nog niet vast. Maar het tijdstip nadert. Hoog tijd om de toestand van verfborstels en verftubes te controleren.
Ze verwachtte een affreuze puinhoop. Want na haar laatste gewrocht had ze haar schildersmateriaal op zijn janboerenfluitjes in een kast gesodemieterd. En vermits ze danig slordig omgaat met de dopjes op de verftubes en verfpotten…

Toen ze de tubes en potten verf zag liggen, deinsde ze achteruit. Wat een janboel! De tubes waren met alle kleuren van de regenboog beplakt. Op het eerste zicht was niet uit te maken welke kleur verf ze bevatten. Door aldoor resoluut in het midden van de tubes te knijpen zagen ze er uit als worstjes met met een Victoriaans korset. Sommige lagen zonder dopje te zieltogen. Shame on you, madame!

Ze besloot te redden wat er te redden viel. Gewapend met aardappelmesje en kleine schroevendraaier begon ze alles zo schoon mogelijk te schrapen: de huls, de dopjes, inclusief de schroefdraad.  Een werk van lange adem.
De tubes zonder dopjes waren reddeloos verloren. Maar zo’n 30 tubes en 10 potten heeft ze uit de brand kunnen redden.

Dat was dinsdag. Tuesday. Voor madame: Tubeday.

Afzetten dat ding?

Ze gingen uit eten met Piet, een collega van mijnheer, en diens vrouw. De aperitief was nog maar net geserveerd of Piets gsm jengelde een kristallijne  tune. Madame slikte beleefd haar ergernis in. Ze heeft een gloeiende hekel heeft aan gsm’en in gezelschap. Hoewel ze er in Piets geval een beetje begrip kon voor opbrengen. Piet moet voor de firma (waar hij werkt en mijnheer werkte) constant ‘van wacht’ zijn, voor noodgevallen.

Piet werkte het telefoongesprek snel af. Waarvoor madame hem een dankbare glimlach toestuurde.
“Ik zal hem afzetten tot… 23u. Dan kunnen we rustig eten.” zei Piet en tokkelde enkele commando’s op zijn toestel. Madame keek raar op. Een gsm die je in voorgeprogrammeerde “meeting mode” kan zetten. Dat is handig!

Het gezelschap tafelde drie uur. Lekker eten, uitmuntende wijn, geanimeerde tafelgesprekken. ‘t Was genieten met volle teugen tot… exact 23u. Toen produceerde Piets gsm weer dat irritant jingletje.
Piet nam op. Het was de zoon.
“Wanneer?… Een uur geleden?… Waar?… In de vangrail… Hoe komt het?… Geslipt… Alleen blikschade… Bel de wegenhulp. Wij komen er zo aan.”

Samen uit, samen thuis

Mijnheer en madame leidden de laatste tijd een teruggetrokken leven. Zolang er sneeuw lag – en die bleef lang liggen in hun ongezouten contreien – was madame met geen stokken buiten te krijgen. Ze vond genoeg vertier aan haar computer. ‘t Was pas toen ze het plezier ende het genoegen mocht smaken van mijnheers muzikale verrassing dat haar ondernemend lampje weer ging branden.
“Leuk, zo samen uit,” dacht ze, “dat moeten we meer doen.”
Ze had voor het nieuwe jaar nog geen goede voornemens gemaakt. Vond ze niet nodig. Het leven kabbelde immers voorspoedig voort. Maar nu mijnheer alle dagen thuis is – de burn-out is allengs aan ‘t wegebben; het ziekteverlof zal evenwel (ongemerkt) overgaan in pensioengerechtigdheid – biedt zich de mogelijkheid om af en toe samen wat te beleven.
En daar was dan het goede voornemen: voortaan gaan we (minstens) een keer per week samen op pad.

Deze week gingen ze ‘kijkshoppen’ in een designmeubelwinkel. Niet dat ze iets nodig hadden. Gewoon voyeurisme.
Ze verkneukelden zich aan de soms bizarre ontwerpen. Ze testten gekke stoelen en zetels uit; openden laden, deurtjes en kasten met extravagante technische snufjes; onderwierpen dingen die op het eerste zicht ondefinieerbaar waren aan een grondig onderzoek; lachten soms onbedaarlijk om al te gekke of opzichtige ontwerpen. Hier en daar stonden ze ook in bewondering voor een schitterende design. Maar als ze dan het prijskaartje zagen, vonden ze het niet zo mooi meer. Kortom, het was een leuk en goedkoop uitje: een mix van verbazing, ontdekking en lol.

De sfeer zat er in. “Gaan we er ene pakken?” was het logisch gevolg.
Na een Duvel voor hem en een Irish koffie voor haar, bezochten ze nog een meubelwinkel. Weer met de bedoeling van te kijken en wie weet wat ideetjes op te doen. Geen uitgesproken design winkel deze keer en dus minder prijskaartjes om van op je gat te vallen. Wordt madame daar toch ineens verliefd, zeker! Op een hoeksalon.
Tenzij de vlinders in madames buik kortelings stilvallen, is het samen-uit-doel een van hun volgende weken waarschijnlijk weer een meubelwinkel. 🙂