Een villawijk in Nederland met kasten van huizen. Hoewel in zijn geheel niet impressionant. Zo’n diversiteit aan visueel tentoongespreide “my home is my castle’ zou tot zijn recht komen in een bosrijke omgeving of op heuvels met een ‘pelouse’ van enkele hectaren. Hier stonden ze op amper zes meter van mekaar, zodat het op een openluchtmuseum leek van allerhande nouveau riche bouwstijlen uit de 21ste eeuw. Een ultramodern concept naast een villa met rieten dak, daarnaast een majestueuze Romeinse villa met marmeren zuilen, geflankeerd door een villa met kasteelambities, zes meter verder een kopie van het witte huis…
In dat witte huis vonden de opnames plaats (voor een reclamespotje voor deze zaak). De anders zo nette omgeving was tot een chaos herschapen. De vrachtwagen van de jongens van het licht, de vrachtwagen van de mannen van het geluid, de bestelwagens van de catering, een tent voor de bediening van warme maaltijden, een tent met koffie, chocolademelk en frisdranken… En last but not least de autobus voor de acteurs, met bankjes, tafeltjes, een volledig ingerichte make-up room en twee toiletten. Die autobus, zo bleek, was het dagverblijf van de acteurs/actrices: lekker gesjellich met sjn allen in de busj. Want eenmaal de kleedster, make-up en kapster gepasseerd, mochten de acteurs onder geen beding de bus nog uit. Tenzij om een warme maaltijd te gaan halen, waarna ze weer opgekalefaterd werden.
Rond de middag werden alle acteurs opgeroepen voor een eerste take. (Inmiddels hadden er met de hoofdacteur al wel opnames plaatsgevonden.) Het interieur was overweldigend chic. Helwitte wanden, Ionische zuilen, vitrinekasten met Swarovski kristal, een glazen salontafel die steunde op gouden beeldjes, een prachtige kerstboom, een koninklijk wit lederen salon. Dat alles schitterde onder de vele spots en lampen van de filmploeg.
In dat interieur, waarin zich het kerstfeest van een nouveau riche familie ging afspelen, kreeg elke acteur/actrice een plaats aangewezen Oma mocht naast de kerstboom in een wit lederen club zitten met aan haar voeten ‘de ideale schoonzoon’ (= de vrijer van een van haar kleindochters). De eerste scène bestond uit: een gezellig babbelen met de naaste buurman/buurvrouw en even opkijken als de heer des huizes aankondigt dat hij een fles champagne gaat openen. In een tweede take moest iedereen met de ogen een champagnekurk volgen, die (zogezegd) tegen de kristallen luchter knalde, en daarna verontwaardigd naar de heer des huizes kijken. En toen mochten de acteurs weer: “gesjellich met sjn allen in de busj”.
De “aquariumgezelligheid” werd twee keer onderbroken. Eerst voor een warme middagmaaltijd, daarna voor een warme avondmaaltijd. Gedurende de vijf à zes uur tussen die twee maaltijden hebben alleen de heer des huizes, de hond des huizes en de kleindochters moeten aantreden. Inmiddels bleven de andere leden van de familie “gesjellig met sjn allen in de busj”. Wat niet wil zeggen dat ze verwaarloosd werden. Geregeld werden koffie en frisdranken aangevoerd, werd een hapje of een chocolaatje of – hoe kan het anders – Hollandse drop aangeboden.
Even over zessen werden degenen die “gesjellich met sjn allen in de busj” zaten in groepjes opgeroepen voor een laatste take. Oma en de ideale schoonzoon moesten laatst aantreden. Nog een paar keer in close-up een (fictieve) champagnekurk volgen die door den huize vliegt, dan een close-up van de oma die hevig schrikt omdat de kurk tegen de urne van haar overleden echtgenoot knalt. En toen was het gedaan.
Inmiddels was het 20u en stond het vast: madame zou in Antwerpen de laatste bus missen. Gelukkig was er “gesjellich met sjn allen in de busj” duchtig gesocialiseerd en had “de excentrieke oom” van de cast, madame een lift aangeboden. Hij zou hij haar naar de bushalte brengen en zo nodig tot bij haar thuis. Problem solved. Om 23u15 was madame veilig en wel thuis, heel wat ervaringen rijker, waarvan ze zich vooral het “gesjellich met sjn allen in de busj” zal geheugen.
FYI Vanaf 9 december wordt het spotje op alle Nederlandse zenders uitgezonden. Voor wie geen zin heeft om er op te zitten wachten, het zal ook op YouTube gelanceerd worden. Even surfen naar “YouTube, BCC kerst 2009” of zoiets.
Cool!! Madame maakt het ook in het buitenland als actrice! 🙂
Pastmaarop! Zo’n leven went snel.
Alhoewel, na elf uur thuis?
Goh, dat leek me daar gezellig. Vooral op de bus.
Oei, hopelijk is tegen dan de website van de bewuste firma weer gefikst, want op dit moment is de stek offline.
Desalniettemin: chic gedaan, Madame. Ik zou het geduld voor dat vele buswachten niet kunnen opbrengen, vrees ik, hoe ‘gesjellich’ het ook mag geweest zijn.
Onze nazaten maken vast daguitstappen naar die villawijk i.p.v. naar Bokrijk. Misschien is er dan ook nog iets van die ‘gesjelliche bus’ te zien.
Nog iets om reikhalzend naar uit te kijken,zéééér benieuwd
Mag ik veronderstellen dat madame de oma was?
Dit wil ik echt zien!
Madame, uw schrijfstijl is onevenaarbaar. Ik kan me alles zo levendig voorstellen, alsof we er zelf bij waren.
Hopelijk heb je er, ondanks het vele wachten, toch ontzettend van genoten
Dat was een lange dag! Maar je bent weer een ervaring rijker.
@ Breeg – Als edelfigurante, hè Breeg. Niks meer.
@ Zapnimf – Als tussendoortje was het best te pruimen. Maar voor de rest geef ik toch de voorkeur aan het dagdagelijkse, hoor.
@ Margo – Grosso modo was het best gezellig. Maar op den duur was wel iedereen aan ’t zuchten en puffen.
@ Menck – Dat ‘gesjellich wachten was er te veel aan. Maar het hoort nu eenmaal bij de job.
@ Veerle – Die gesjelliche bus is weg. Maar dat 21 eeuwse Bokrijk zal er voor onze nazaten nog wel staan.
@ Watervrouwtje – Je hoeft vanaf 9 december niet elke dag op een Hollandse zender af te stemmen, hoor. Zodra ik weet dat het filmpje op youtube staat, laat ik het weten.
@ Zeezicht – Inderdaad. Madame was de oma.
@ Veerle – Bedankt voor het compliment, Veerle! Mijn ego barstte bijna uit zijn voegen. 🙂
@ Moekemicheline – Daar deed ik het ook voor. Om eens iets anders mee te maken.
Je kan het toch oh zo kluchtig vertellen!