Het is traditie. Zij aten dus ook tikkeneitjes vandaag. De gewone, zacht gekookte versie, waarin je met reepjes boterham ofte soldaatjes kan modderen.
Voor elk drie stuks. Want met Pasen wordt er overdaad gepleegd. Ook dat is traditie.
Geen geschilderde tikkeneitjes. Dat was voor senioren er over, vond madame. Inderhaast had ze de gekookte eitjes wel met eigenhandig gevouwen papieren hoedjes versierd. Punthoedjes. Van recyclagepapier. Wat de traditie een eigentijds tintje gaf.
Tikkeneitjes eten brengt bij madame nochtans enige spanning teweeg. Vanwege de soldaatjes.
De soldaatjes op mijnheers bord liggen altijd keurig in het gelid. Niet een die een voet scheef zet. Ze vormen, symmetrisch naast het eierdopje, weer twee volmaakte halve boterhammen.
Madame vindt het prachtig om zien en wil haar leger ook zo opgesteld zien. Helaas. Ze slaagt er haast nooit in om met haar peloton een boterhamformatie te verwezenlijken. Altijd zijn er wel weerbarstige cadetten bij die omvallen, breken, over mekaar tuimelen of hun beboterde kant laten zien. Tot grote frustratie van madame.
Maar vandaag, vooraleer madame’s rebels leger moest aantreden en madame de irritatie voelde opborrelen, vroeg mijnheer met een paaszondagse glimlach (al was die niet van enige ironie verstoken): “Zal ik jouw soldaatjes maken?”
Bim bam beieren, ze aten gedisciplineerde soldaatjes met gekookte eieren.
Madameblogt 