Ze zijn gelost

Er werd gebeld. Madame deed open. Een bestelwagen, een “bonjour madame” en ze wist het meteen. De gevelreinigers van Frankrijk zijn weer gelost. Ze gaf de man de kans niet om zijn komst toe te lichten.
“Ah! C’est pour les façades, n’est-ce-pas?” zei ze opgewekt.
Er verscheen een blije glimp rond zijn mond. Zijn glimlach kreeg echter de kans niet om tot volle breedte te ontplooien want madame ratelde door.
Nee, het was niet nodig, een half jaar geleden was er ook al iemand geweest, ik doe het zelf wel…
Zijn gelaatsuitdrukking verwelkte.  
Hij beloofde drie jaar garantie. 
Madame bleef immuun.
Hij keek naar de gevel en zei: “Mais madame, il y a des champignons là-bas.”
Madame (gespeeld) blij-verrast, repliceerde: “Ah oui? Merci pour l’indication, monsieur. Nous les mangerons ce soir.”
Hij kon er niet mee lachen.

Read Full Post »

Als de zon schijnt

In haar fantasie had de tuin er al menig keer als een lusthof uitgezien. De plaatjes in het tuinboek, dat ze op aanraden van Kielzog gekocht had (een prachtig boek trouwens), projecteerden zich in de mosgroene grasvlakte, die verondersteld werd een pelouse te zijn. Een lust voor de verbeelding. In de voorbije weken had ze uren, dagen besteed aan een fleurig tuinontwerp.
En toen scheen de zon. Tijd om de handen uit de mouwen te steken.

Vooraleer fleur en kleur in de tuin te kunnen toveren, moet zowat 50 m2 mos en gras geëlimineerd worden. Bij die idee zuchtte madame. Het leek een kloosterkwelling van novices die de gang moesten schuren met een tandenborstel. Maar zonder die kwelling geen fleurige tuin.

Ze lijnde een eerste bloemperk uit, pakte schop, kantsnijder en kruiwagen en begon er aan. Twee uur later had ze zowat vier m2 grond bloot gelegd.  Dat was voldoende voor een eerste dag, vond ze. Ze wou de natuur geen geweld aandoen. Haar lamentabele winterconditie dient zachtjes opgebouwd. Met twee uur per dag tuinieren – als de zon schijnt – zal de tuin er eerlang al een pak beter uitzien.

Read Full Post »