Kappen, spuiten, knakken

Nu een zonnetent oranje gloort op de glanzend witte tuinmeubeltjes, viel het des te meer op hoe vies de grond van het terras wel was. Een mix van antraciet grauw, pepermuntkleurig algengroen en smoezelig mosgroen bedekte de bodem. Een doorn in madame’s oog. Met zo’n ondergrond kon ze niet ten volle genieten van haar overdekte ontspanningsruimte. Die prut moest weg! “Morgen spuit ik de boel af met de hogedrukreiniger.” dacht ze. Planmatig zou dat zelf heel goed uitkomen. Want mijnheer was met de drilboor een laag muurtje aan ‘t molesteren, dat volgens madame de integratie van het terras met de tuin verstoorde. Als hij dat vandaag gedaan kreeg, kon ze tegelijk de sporen van dat muurtje mee proper spuiten.

 

Mijnheer had zowat een halve meter van het muurtje opgebroken. Plots was hij verdwenen. Zonder iets te zeggen. Een half uur later vond madame hem in de zetel.
“Een accident gehad?” vroeg madame.
“ Nee, dat niet. Ik bukte me om de boor op te rapen en plots schoot er iets in mijn rug.”
“Ai, ai! Dat wordt drie weken platte rust, maatje.”
“ Wel nee, dat zal wel over gaan.”
Madame liet hem hoofdschuddend de taaie uithangen. Maar elke pijnscheut die hij verbeet, knapte in haar hart.

 

’s Anderendaags liep mijnheer nog even kreupel. Zitten, opstaan, buigen en bukken was lijden.
“Bel de dokter. Laat hem aan huis komen.” adviseerde madame.
En zo geschiedde. Tussen 16u en 18u ging de dokter langs komen.  

 

Mijnheer is niet het mannetje wiens handje je moet vasthouden als hij iets mankeert. “Doe jij maar rustig wat je zinnens was”, zei hij.
Madame verheugde zich op het hogedrukreinigen. Onder een zalig lentezonnetje kliederen met water. Met besmeurde kleren rondlopen. Er uitzien als een mudwoman. De pret van zandbak en modderpateekes is ze zelfs tot op heden nog niet ontgroeid.
Streepje na streepje ontblootte ze de ondergrond van het terras van vaal- en kaki- en gifgroen. Ze had er dermate plezier in dat nog een tuinpaadje schoon maakte. Toen was het middag. 

Mijnheer was nog altijd in dezelfde toestand. In slow motion de trap afkomen, zachtjes gaan zitten, moeizaam ophijsen; af en toe een verkeerde beweging en… aah! Gelukkig is hij een computerfanaat en kan hij aan zijn computerscherm de pijn de baas blijven.
“Eigenlijk zou ik het boventerras (= zonneterras tussen 2 daken van 11m x 3m50)  ook willen afspuiten” zei madame.
“Dat is wel groot.” opperde mijnheer.
“Twee jaar geleden heb ik dat grondig gepoetst (n.v.d.r. op haar gat, steen per steen, met Dreft en een groen sponsje). Met uitzondering van die laatste 8 rijen stenen. Toen was ik het beu. Maar waar ik toen gepoetst heb, zal het vuil er wel gemakkelijk af komen.“
“Je moet doen wat je niet laten kunt.” zei mijnheer wijselijk.

 

Madame verhuisde haar hogedrukbenodigdheden naar de 1° verdieping en herbegon haar spuiterij. Na een half gezuiverd boventerras voelde ze een vage pijn in de lage rugstreek. “Oei, ik heb te lang in dezelfde houding van katoen gegeven,” dacht ze, “ofwel moet ik stoppen, ofwel mijn houding corrigeren.” De keuze was snel gemaakt. Ze stak haar borsten vooruit en strekte haar rug. Dat ging beter. Zo werkte ze het boventerras af. Toen zei haar rug in niet mis te verstane ruggentaal: “Hou er nu mee op of ik geef forfait.”  Madame blies zoetjes de aftocht. 

Voor mijnheer was de diagnose van de dokter: een geblokkeerde ruggenwervel. Hij regelde voor vanavond nog een afspraak bij een osteopaat.
“Is dat wat wij in de volksmond een “kraker” noemen, dokter?” vroeg madame.
Indeed, indeed. Mijnheer had vanavond om 20u15 een afspraak bij een kraker. Die lieve man heeft mijnheers ruggenwervel op zijn plaatst “gekraakt”.  Het was mooi om zien hoe fluks mijnheer het hospitaal uit marcheerde. En toch… een wonderbaarlijke genezing is het niet. Es wringt noch etwas. Nu ja, de osteopaat had gezegd: “nog een dag of twee zoetjesaan doen”. We zullen zien.

 

Oh ja! Hoe zit het intussen met madame’s rug? Bwah. Dat gaat. Es wringt noch etwas. 🙂 Maar morgen is ze waarschijnlijk op haar plooi. We zullen zien.

Advertenties